Afgelopen tijd heb ik gewerkt aan een goede start voor 19 mensen met ervaring, die zijn toegelaten tot een 3 jarige BBL MBO opleiding Persoonlijke begeleider specifieke doelgroep. Een goede start in de zin van: een stageplek liefst met uitzicht op leer-werkplek, financiering van de opleiding en geld om 1e jaar van te kunnen leven. Hierbij heb ik me op verschillende manieren verbaasd over ‘onze samenleving’. De student lijkt om toegang te krijgen tot de opleiding het diploma al in de zak te moeten hebben.

Zo is er een 25-jarige jongedame die na 6 jaar te hebben gewerkt bij een drogisterijketen ziek is geworden. De afgelopen 4 jaar heeft zij gewerkt aan haar herstel. Ze wil de regie op haar leven verder (her)pakken. Ze is toegelaten tot de opleiding. Dit biedt haar een kans tot een duurzaam arbeidzaam leven. Ik zou zeggen dat 'de samenleving' zou stimuleren deze kans volledig te benutten. We gaan in april 2022 aan de slag.

Ze verwerft bij een zorgaanbieder een stage plek, die vervolgd zal worden door een leerwerkovereenkomst. Dit houdt in dat als zij het 1e jaar op haar plek is zij een baan krijgt.

Hoe krijgt zij haar opleiding gefinancierd? Ze valt deels onder de WIA (Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen) en deels in de bijstand. Haar landelijke werkgever heeft het 'handicap-risico' uitbesteed aan een landelijke marktpartij. De afgelopen jaren is hier zeer spaarzaam contact mee geweest. We besluiten om de offerte voor het scholingsgeld hier voor te leggen. Immers zij zijn er financieel het meest/direct bij gebaat als zij volgend jaar die baan heeft. ½ mei laat de marktpartij weten bereid te zijn het schoolgeld voor het 1e jaar te betalen. Wat een opluchting.

Aan haar 'inkomen' zal niet veel veranderen. De marktpartij weet waar ze aan toe is. Een vraag is; blijft de gemeente in het 'aanvullend' deel bijstand voorzien? Immers elke gemeente mag/kan/moet, deels, haar eigen invulling geven aan de bijstand en de participatiewet. De 'landelijke' gedachten is dat gemeenten dit het beste lokaal kunnen regisseren, zij zitten immers dichtbij de burger. Weegt deze gemeente mee dat als deze jonge dame een opleiding volgt, zij gemotiveerder is en waarschijnlijk duurzamer uit een uitkering stroomt?

Dan volgt er een verrassing!! Als een konijn uit de hoge hoed, komt eind juli 'de' brief van het UWV. Het UWV heeft 2 jaar geleden aangekondigd haar arbeidsgeschiktheid te (her)bepalen. Daar hebben ze wel even tijd overheen laten gaan! Dit uitvoeringsorgaan heeft wel vaker wat moeite met het inschatten en plannen van haar eigen werkzaamheden. Deze jongedame moet 'nu', 1,5 maand voor de start van de opleiding, worden herbeoordeeld. Resultaat, ze is nu ook administratief 'herstelt', haar handicap kwijt en voor 100% goedgekeurd. In plaats van opluchting, blijdschap en feest voor de erkenning dat zij 'normaal' is, hangen er dreigende, donkere wolken boven haar opleidingsdroom.

Want, in verband met haar arbeidsverleden, ontvangt zij nu komend ½ jaar WW. Voor dit ½ jaar moet nog een aanvulling komen tot sociaal minimum. En waar zou ze 2e helft van het eerste schooljaar van kunnen leven? Wellicht dat de gemeente hierin wil/kan voorzien? Maar voordat ze een afspraak heeft met de consulent van de gemeente, gaat deze eerste op vakantie. Deze neemt afscheid met de sussende woorden 'Maak je geen zorgen, het komt goed.' Dit lijkt een geruststellende uitspraak, maar het geeft ons geen rust, voordat het geregeld is. Het (her)pakken van regie over haar leven wordt haar niet makkelijk gemaakt.

Niki Schipper