Eind juni vertelt zanger Hans de Booij in De Telegraaf dat hij ten einde raad is. Hij is bang om in een nachtopvang voor dak- en thuislozen terecht te komen. Of misschien zelfs wel onder een brug te eindigen. Hij woont nu in een caravan, waar hij aan het einde van de zomer uit moet omdat het te koud wordt. De situatie maakt hem gestrest, zijn creativiteit is gedaald tot het nulpunt. Zijn verhaal is een noodkreet.

De grote lijn van zijn verhaal gaat op voor vele huidige daklozen. 

De zanger kon door de coronacrisis en door besmetting met het virus lange tijd niet werken. Daardoor kon hij de huur van zijn appartement niet meer betalen. Dit overkwam meer meer mensen.

Hij is een paar maanden bij een vriend in het buitenland geweest, om mee te werken aan een mooi plan. Maar hij kon daar geen geld verdienen. Zoiets proberen meer mensen die bijna dakloos zijn.

Hij leunde enige tijd op de gastvrijheid van vrienden. Hij dacht op korte termijn een sociale huurwoning te kunnen betrekken. Hij wist niet dat daar een urgentieverklaring voor nodig is. Dat hij daar niet voor in aanmerking komt, omdat hij niet urgent genoeg is. Zoiets proberen veel mensen die bijna dakloos zijn.

Toen viel hij en brak hij zijn enkel. Vrienden verzorgden hem, maar dat hield op een gegeven moment op. Zoiets overkomt meer mensen in Nederland.

Hij heeft geen spaarpotje om op terug te vallen. Hij heeft de levensfilosofie ‘we zullen wel zien’, een filosofie die best wat bijna-daklozen aanhangen.

Maar Hans Booij vertelt zijn verhaal aan de Telegraaf, wat andere media, en bij Renze op Zondag. Zoiets lukt weinig mensen die bijna dakloos zijn.

Door deze media-aandacht ontvangt hij verschillende brieven, e-mails en telefoontjes van huiseigenaren, die denken dat ze hem kunnen helpen. Dit gaf hem hoop. Hij heeft er vertrouwen in dat hij na de zomer een dak boven zijn hoofd heeft. En naar aanleiding van de uitzending nodigt een festival hem uit om betaald te komen zingen.

Niki Schipper